Θλίψη και άσκηση συν αγιασμός

Σπίτι νεοκλασικό. Με ξύλινο πάτωμα και παράθυρα μεγάλα. Καθόμαστε στο χαλί - αυτή ενίοτε και στην πλάτη του καναπέ, με τα αθλητικά της παπούτσια στα μαξιλαράκια. Στο τραπέζι ένα ποτήρι ουίσκι, στο λαιμό ένα μικρό, ασημένιο, αεροπλάνο και στα δάχτυλά της ανάβει συνέχεια ένα τσιγάρο. Τα μάτια της βουρκωμένα. Ακόμα κι όταν γελά.
Ψάχνει σε κασέτες, επιλέγει τραγούδια, τα βάζει ν' ακούσουμε. Αρχίζουμε με Νικολακοπούλου, συνεχίζουμε με Πίτσα Παπαδοπούλου, γυρνάμε στην Χαρούλα και καταλήγουμε στη Βιτάλη.  
- Να βάλω και εγώ ένα;, της λέω.
- Να βάλεις, αγόρι, ότι θες, μου λέει.
Είναι οι στίχοι του Μακεδόνα που τη συντρόφευαν τον περασμένο χρόνο. Σιγοτραγουδά μαζί με τον Μακεδόνα. "..., ποιός έχει καιρό; Για δες και πες. Ποιός ξέρει να μου ανάψει ένα κερί; Κι αν ξέρει, ποιός μπορεί; Ποιός αντέχει να μου κάψει τα μαλλιά; Ποιός έχει καιρό για μια αγκαλιά; Ποιός ξέρει να φιλάει με το φιλί; Ποιός ξέρει πιό πολύ;"...
- Αγαπημένο αλλά παλιό αυτό, αγόρι. Περσινό. Φέτος είναι άλλο.
- Για πες. Ποιοί στίχοι σήμερα σε συντροφεύουν;
Παίρνει ένα κομμάτι χαρτί, τραβά μια ρουφηξιά απ' το τσιγάρο και γράφει: "...αυτό τον βλάμη π' αγαπάς, πες του να μεταλάβει, μια Κυριακή ξημέρωμα τρεις πιστολιές θα λάβει...".
Σπρώχνει το χαρτί προς το μέρος μου, γελά σχεδόν ψεύτικα και σκαρφαλώνει στην πλάτη του καναπέ, σαν μικρό παιδί που έχει όρεξη για σκανταλιές.

- Πες μου, γυναίκα, τι είναι ο έρωτας;, τη ρωτώ.
- Μεγάλη κουβέντα ανοίγεις, αγόρι. Έλα να καθίσεις δίπλα μου. Λοιπόν, αφού θες να μάθεις, μια τεράστια φάρσα είναι ο έρωτας. Αυτό που λεει ο Προυστ είναι ο έρωτας. "Ένα κάθαρμα μπορεί να εμπνεύσει ένα καθαρό ειδύλλιο"! Ένα ανθρωπάκι να γίνει αντικείμενο ελισαβετιανής θηριωδίας. Ένα πράγμα στο οποίο δεν υπάρχει καθόλου συμπόνια. Υπάρχει μόνο ένα αδίστακτο πράγμα, πως να πάρεις τον άλλον να τον ξεσκίσεις, να μάθεις τα μυστικά του και να τον παρατήσεις... Αυτό είναι ο έρωτας.
- Απογοητευμένη σ' ακούω γυναίκα...
- Όχι, αγόρι. Στη ζωή μου, μου έχουν τάξει πολλά και τα έχουν πάρει πίσω. Το ίδιο έχω κάνει και εγώ.
- Εσύ θα ξέρεις, γυναίκα. Τι είναι αυτό που οδηγεί τα ζευγάρια σε καταστάσεις οριακές, ενώ φαίνονται ερωτευμένα;
- Η επιμειξία. Δεν πρέπει να μπλέκοντα διαφορετικοί πολιτισμοί. Πρέπει ο άλλος να είναι λαός ομαίμονας. Να μπορεί να μπερδεύει στην ίδια κασέτα με σένα, την Φαϊρούζ, ένα κομμάτι του Μότσαρτ, ένα ρεφρέν της Πίτσας Παπαδοπούλου... Κατάλαβες;
- Προσπαθώ...
- Αν μπορεί να το κάνει αυτό και το κάνεις κι εσύ, τότε εκεί που σας χάνει η ανθρωπότητα, εσείς βρίσκεστε, γιατί έχεις απέναντί σου ένα λαό ομαίμονα...
- Μήπως, τελικά, γυναίκα, οι ερωτικές σχέσεις, μ' αυτό το πάρε-δώσε που "επιβάλλουν" καταντούν κουραστικές αντί ανάσες ζωής, όπως θα έπρεπε;
- Μα η ερωτική σχέση είναι εξ ορισμού εξουθενωτική. Δεν υπάρχει περίπτωση να πάρεις ανάσα, ειδικά αν είσαι σαν εμένα που αναπνέω όταν ο άλλος είναι καλά ή μου κόβεται όταν αισθάνομαι ότι έχει το παραμικρό. Για μένα ο έρωτας δεν ήταν ποτέ απελευθέρωση. Είναι η τρομοκρατικότερη σκλαβιά. Δε μπα να είναι αυτός στη Λαπωνία κι εγώ στην Αθήνα...
- Και την χαίρεσαι αυτή την σκλαβιά γυναίκα;
- Είναι θλίψη και άσκηση συν αγιασμός. Δεν ξέρω τι θα πει ευχάριστο, ξέρω ότι χωρίς αυτό δεν μπορώ να ζήσω.
- Κι όταν χωρίζεις, υπάρχουν πράγματα, στιγμές, λεπτομέριες, που σε κάνουν να νοσταλγείς τη ζωή για δυο;
- Αχ, αγόρι. Εγώ πάντα είμαι ο έρωτας που ζω. Δεν είμαι ποτέ κάποιος άλλος. Δεν νοσταλγώ τον προηγούμενο ούτε αγωνιώ για τον επόμενο. Εγώ είμαι πάντα ο έρωτας που ζω!

[Ευχαριστώ τον Θάνο Φωτίου που μου παραχώρησε ένα μέρος από μία σπάνια συνέντευξη της Μαλβίνας Κάραλη]