Έτσι πρέπει να είμαστε και να νιώθουμε τον εαυτό μας και να είμαστε σε ετοιμότητα για κάθε πετροπόλεμο, νομίζω πως έχουμε να παίξουμε πάρα πολύ.
Θα γίνουμε φοβερή συμμορία.
Και γιατί όλο αυτό το κέφι απόψε;
Να σου πω...
Είμαι ευχαριστημένος με μια φωτογραφία, αυτό είναι όλο. Είναι τρελό, το ξέρω, αλλά μου αρέσει πλέον που δεν τον σκέφτομαι.
Τις προάλλες όμως ξύπνησα στις 7 το πρωί να πάω στην δουλειά και η πρώτη μου αίσθηση ήταν η μυρωδιά του στο φανελάκι μου.
Περίεργη όλη η υπόλοιπη μέρα, έτσι;
Ναί! Με γύρισε λίγο πίσω. Άραγε να με συμπαθεί ακόμα; Δεν άλλαξε τίποτα; Λες να είπε από μέσα του "Και γιατί να τον συμπαθώ αυτόν στα καλά καθούμενα, ποιός είναι";
Γιατί τα σκέφτεσαι πάλι;
Ξέρεις... σκέφτομαι πως πρέπει να ήμουν πολύ τρελός γιατί ούτε μια στγμή δεν μπήκα στη λογική αυτοάμυνας να πω, πάρε και ένα ενδεχόμενο πως δεν θα τον δεις αύριο, πως θα γράφεις και δεν θα ξέρει τι γράφεις και πως κοινή ιστορία δεν θα έχετε. Ποτέ. "Σημασία έχει να 'χεις πίστη". (Τσέχοφ) - Ποτέ δεν είπα αυτή η ιστορία είναι καταδικασμένη. Αν είχαμε γνωριστεί παλιά, θα έλεγα κάτι τέτοιο; (Αυτός είχε πει ότι στο παρελθόν θα ήταν διαφορετικά). Γιατί λοιπόν να το πώ τώρα;
Όχι, Μέσα μου δεν θα "γράψει" τίποτα - ούτε το χειρότερο, γιατί το ξέρω πόσο "αθώο" είναι το δικό του χειρότερο.
Δεν μπορεί να σε βλάψει μωρό μου. Αφορούν άλλους ανθρώπους αυτά και οι φτήνιες. Εσύ, ώρα με την ώρα, γίνεσαι όλο και καλύτερος, όλο και πιο αθώος.Όλα αυτά στα λέω σαν αφημένες λέξεις εμπιστοσύνης και συγκατάθεσης. Εκ των προτέρων, που λένε, και δεν βρίσκω άλλη έννοια, από την έννοια του Εν Λευκώ Συγκατατίθεμαι. Για όλα. Ξέρεις όμως τι ονειρευόμουν; Αρκεί να υπήρχα στην (έξω δεξιά) γωνίτσα του κάδρου του.
Σε νοιώθω. Αλλά σε είχε κάνει άλλον άνθρωπο όλη αυτή η ιστορία. Πέσε κοιμήσου τώρα. Οι άλλοι μέσα κοιμηθηκαν. Αύριο το πρωί έχουμε να πάμε για ψώνια. Τελευταία μέρα στο Παρίσι. Κοίτα έξω... ξημερώνει σιγά σιγά!
Ναι... Ξημερώνει! Καλημέρα!
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου