Καλοκαιρινό όνειρο - Εξιστόρηση στον Δημήτρη

Έπεσα να κοιμηθώ! Μεσημέρι Ιουλίου! Τελευταία μου σκέψη... ξέρεις!

Ξαφνικά, λέει, βρισκόμαστε σε ένα νησί. Μόλις είχαμε κατέβει από το καράβι. Πήγαμε κατευθείαν στην
παραλία, με ένα παπάκι πενηντάρι, νοικιασμένο που ζοριζόταν στις ανηφόρες. Η παραλία μισοάδεια - παράξενο
γιατί ήταν Ιούλιος. Τον κοίταζα να παίζει στο νερό. Εγώ όπως πάντα βαριόμουν να μπω.
Το νερό γαλάζιο, όπως και το μαγιό του. Φώναζα να το βγάλει. Δεν ήθελε. Θυμάμαι λεπτή άμμο  και αεράκι. Και τη μυρωδιά του, κάτι σα γλυκό.
Ξαφνικά κρύωσε. Επιστρέψαμε στην Χώρα. Ούτε εκεί είχε κόσμο. Αρχίσαμε να ανεβαίνουμε στενά
δρομάκια... χαθήκαμε. Δεν κοιταζόμασταν. Έψαχνα το χέρι του. Ένα τρελό απόγευμα...
Θα καθόμασταν μέρες. 
Μόνοι. Μαγική φάση...

Κάτι έτυχε και έπρεπε να φύγουμε. Κοιταχτήκαμε.
Λες ακόμα να αναρωτιέται αν με πείραξε;
Έχεις δίκιο. Το τέλος ερχόταν και εμεις δεν το ξέραμε.
Όταν μπήκαμε στο καράβι υποσχεθήκαμε πως κάποια στιγμή θα επιστρέψουμε.
Ποτέ δεν έγινε αυτό.
Ποτέ δεν επιστρέψαμε...
Δεν επέστρεψε...