Μέσα στον ύπνο μου δυο άνθρωποι, κι ο ένας φώναζε "Σκότωσα τον αληθινό σου εαυτό γιατί σ' αγαπώ, για να σε γλιτώσω που κινδύνευες" κι ο άλλος απαντούσε "Τον σκότωσες για σένα κι όχι για μένα κι όχι για τον εφιάλτη μου, αλλά για τον αντίπαλό σου" κι ο ένας φώναζε "Εγώ, μ' εμένα ζεις αυτό που είσαι, γιατί μονάχα εγώ σ' αγαπώ" κι ο άλλος απαντούσε "Μόνο με τον αληθινό μου εαυτό θα ζούσα αυτό που είμαι γιατί αυτός μονάχα ήξερε - ήταν η μοναδική ευκαιρία να ζήσω αυτό που είμαι, και μέσα στη γνώση του θα ζούσα την αληθινή ζωή - δεν καταλαβαίνεις".
Και θυμήθηκα μετά τη σκηνή στο "Σημασία έχει ν' αγαπάς" που αυτός, πριν αυτοκτονήσει, της εξηγούσε πως τίποτα δεν σημαίνει να λες σ' αγαπάω αν δεν έχεις δώσει όπλα στον άλλο να είναι ο εαυτός του κι ας είναι για να συμμαχήσει με το χειρότερο μέσα του.
Κι εγώ χάρη σ' εσένα είμαι τόσο πολύ ο εαυτός μου που τώρα καταλαβαίνω, αν δεν το είχα νιώσει αυτό μια φορά στη ζωή μου, θα ήταν φρίκη κι τρόμος, μια ζωή άλλη, σύμμαχος άλλου εαυτού, αυτό που δεν θα μου είχαν λοβοτομήσει, και να ξέρεις πως αυτό έγινε μόνο με τη δική σου φροντίδα και που μου είπες "Δεν έχω ανάγκη να δω μια ζαρτιέρα για να καταλάβω πως αυτό είναι πόδι" -κι αυτό είναι το ελάχιστο- και για όλα τ' άλλα τα ουσιαστικά.
Τίποτα δεν σημαίνει σ' αγαπώ.
Το σ' αγαπώ είναι μια ανημπόρια, μια τυφλή βουβαμάρα. "Σ΄αγαπώ γιατί δεν μπορώ να κάνω αλλιώς" - να ένας τρόπος που δεν μας αφορά. Δεν μπορείς να κάνεις αλλιώς από το ν' αγαπάς, αλλά δεν μπορείς να κάνεις και τίποτα που θα είναι καλό για τον άλλον αν αυτό το καλό του δεν σε συμπεριλαμβάνει.
Δεν είναι φριχτό;
Ακόμα και τώρα, που το νιώθω πως εμείς, δεν είμαστε αυτά τα γελοία πλάσματα με τις αντιδράσεις πρωτόζωου, ακόμα κι αν αυτό που θέλω πάνω απ' όλα είναι να είσαι σύμφωνος με τον αληθινό εαυτό σου -να το κερδίσεις μέσα από μένα αυτό-, κατά βάθος τρέμω μήπως πω ψέματα στον αληθινό εαυτό μου και μήπως αυτή η επιθυμία μου υπάρχει όσο ξέρω πως είσαι με το μέρος μου. Αλλά πάλι λέω, μην τρέμεις άδικα, μπορείς ν' αποκλείσεις το ότι θα είναι για πάντα με το μέρος σου; Κι αν κάποτε δεν ήσουν πια κι εγώ το καταλάβαινα, τι θα έκανα;
Πάλι δεν ξέρω.
Το μόνο που ξέρω είναι πως, αν -χτύπα ξύλο- πάψεις ποτέ να μ' αγαπάς, θα είναι επειδή δεν θ' αντέχεις να ζεις μέσα στον πραγματικό εαυτό σου. Γι' αυτό δεν πιστεύω ότι θα πάψεις.
Σου έχω πει πολλές φορές πως μόνο μια περίπτωση υπάρχει ικανή να με κάνει να φύγω. Όχι από ζήλια μόνο, αλλά από μια αίσθηση πως τα σώματα δεν μπορούν να διατίθενται έτσι, να γίνονται πενταροδεκάρες. Κι αν συμβεί κάτι τέτοιο, πάλι, δεν πρόκειται να φύγω. Αλλά θα είμαι ικανός να το κάνω - γιατί θα μου 'χει περάσει από το μυαλό.
Ξαναδιάβασα την "Αβάσταχτη ελαφρότητα".
Αλλά και μερικά εκπληκτικά πράγματα:
- Ο έρωτας δεν εκδηλώνεται με την επιθυμία να κάνεις έρωτα μόνο, αλλά με την επιθυμία του μοιρασμένου ύπνου.
- Του μπήκε η ιδέα να τον εγκαταλείψει γιατί δεν άντεχε να περάσει όλη του τη ζωή με τον φόβο μην τον χάσει.
- Μπήκες στη ζωή μου όπως ο Γκιούλιβερ στη Χώρα των Λιλιπουτείων.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου