Κι αν τέλος πάντων ήθελε πια να με πείσει καλά και ντε πως
"η αγάπη δεν φτάνει", τώρα θα δει τι δεν φτάνει. Να κάτσει να
παγώσει σαν αρκούδα στην Ανταρκτική. Το είδος εξαφανίζεται όπου να
'ναι. Θα είναι η τελευταία εναπομείνασα. Πάνω στον πάγο και
γύρω γύρω παγωμένα νερά και η φοβερή αρκούδα στον τόπο
που ποτέ δεν ξε-χειμωνιάζει.
Χτυπήσου εκεί, αλλά μόνος όπως πάντα. Κεκτημένη ταχύτητα μιας ζωής.
Άντε λοιπόν, κύριε Εξαιρετικέ, Υπερβατικέ και Πολυτάλαντε,
Επαγγελματία Καψουρευτή των πάντων, Καθοδηγητή και Μεταρρυθμιστή,
Μάγκνα Κάρτα των υπηκόων σου,
άντε να παγώσεις.
[Δε θα μεγαλώσω ποτέ. Θέλω να είμαι το παιδάκι σου.
Ο πιτσιρίκος σου... Δε με νοιάζουν οι άλλοι... Τι με νοιάζει
που με ξέρει ο κάθε ηλίθιος... Αυτό ήθελα στη ζωή μου; Εγώ
τη δική σου επιβεβαίωση ζητούσα. Τώρα έγινα αυτό
ακριβώς που έλεγες... Γυρνάω τα βράδια κι χαχανίζω
με υστερικές και κακιασμένες αδερφές. Ξέρεις που πάω;
Στα γκέι μπαρ και ξεφωνίζω μαζί τους... Τις καλώ σπίτι μου.
Τις τραπεζώνω για να μη μένω μόνος. Παρακαλάω τη νύχτα να
κοιμηθεί κάποιος στο άλλο δωμάτιο για να μη φοβάμαι.
Κατάλαβαν την αδυναμία μου κι απόκτησαν δύναμη πάνω μου,
που πριν δεν είχαν. Λίγη χαρά ψάχνω... Αφού δεν έχω αγάπη,
ψάχνω τη χαρά. Οι αδερφές τουλάχιστον μπορούν να κρύβουν
για λίγο τη μιζέρια τους και να χαίρονται].
Κι όλα αυτά μπορεί να μη συνέβαιναν στη ζωή μου
αν δεν ερχόταν στο ραντεβού εκείνο το Νοέμβρη.
Κι αν δεν συνέβαιναν, δεν θα τα έλεγα ποτέ και είναι τόσο
-δεν ξέρω τι τόσο- να μπορείς μια φορά να τα πείς, και ό,τι
αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή του
μια ιστορία της προκοπής, και να μιλήσει, πως το λέει ακριβώς;
"Ν' ανοίξει το στόμα και να γλιστρήσει το κομμάτι, το πηγμένο
αίμα, ο λόγος που κρατούν και που ποτέ δεν το βγάζουν ίσαμε το θάνατο".
5 σχόλια:
Ήμουν έτοιμη να γράψω "κι ό,τι αξίζει στον άνθρωπο είναι να ζήσει έστω και μια φορά στη ζωή του μια ιστορία της προκοπής", ώσπου είδα ότι το ανέφερες πριν από μένα.
:)
Η σελίδα 25 φέτος κάποια στιγμή χανόταν. Παρασυρμένη από τον παραλογισμό μέσα στον οποίο ζει, εγκλωβισμένη σε καταστάσεις σουρεαλιστικές και λάθος, χανόταν.
Και ήρθε ένα πρωί χαμογελώντας στο μσν της ο Axel, έχοντας αντιληφθεί πλήρως το χάσιμο και τις αιτίες του, να της θυμίσει ποια είναι, τι είναι, να της θυμίσει ότι αγαπιέται και να τη βεβαιώσει πως αυτός θα είναι εκεί όταν περάσει η μπόρα.
Και ποτέ δε σου είπα πόσο την εκτιμώ εκείνη τη διαδικτυακή καλημέρα.....
ΥΓ. Το 2010 δυστυχώς προβλέπεται ακόμη πιο βροχερό. Και ξέρεις ότι τη μισώ τη βροχή.... Αλλά θα περάσει. Στα ροζ καφέ και με τις σελίδες 25 που θα έρθουν.
Για άγνωστους λόγους το διαδικτυακό σύμπαν κατάπιε το προηούμενο σχόλιό μου αλλά να με για να επανορθώσω.
Νομίζω πως μνημόνευα τότε μια ηλεκτρονική καλημέρα που δεν είχα τονίσει πόσο εκτίμησα, την εποχή που ήμουν χαμένη σε δυσκολίες που ποτέ δεν ανέμενα πως θα έρθουν.
Η αλήθεια είναι πως οι δυσκολίες εκείνες φαίνονται τώρα σχεδόν ασήμαντες. Όχι, δεν ξεπεράστηκαν. Απλά το παρόν είναι παράλογο, άδικο και ασύλληπτο. Και το μέλλον δυσοίωνο. Πολύ.
Και μοιραία οι σελίδες εικοσιπέντε δεν έχουν χώρο στα εγκόσμια τώρα.
Απέχω. Ταβανοθεραπεία, καφέδες και ακόμα περισσότερα τσιγάρα στο Παγκράτι. Μόνο αυτά λειτουργούν. Μόνο αυτα "με βεβαιώνουν ακόμα πως δε λείπω".
Πίστεύω κι ελπίζω πως θα επιστρέψω γιατί ήταν όμορφα εκεί μαζί σας - στα ροζ καφέ και στις σελίδες εικοσιπέντε που οφείλουν να έρθουν ξανά.
Αχ αυτή η Βροχή! "Ας την κάνει κάποιος να σωπάσει… Μια παύση θέλω μόνο. Όταν σταματήσει να βρέχει, θα παίξουμε. Όταν σταματήσει να βρέχει, θα πάμε βόλτα. Όταν σταματήσει να βρέχει θα ζήσουμε πολλές σελίδες 25" Promise!
Και να με τώρα, εγώ που τη μισούσα τη βροχή, από παιδί στο λέω, μαμά, σε μια πόλη που βρέχει πάντα, όλα είναι καφέ κι ο ουρανός λευκός και κρύος.
Και τη βροχή τη συνήθισα πια, δεν τη μισώ όπως παλιά. Έμαθα να ζω μαζί της.
Οι δυσκολίες εκείνες πέρασαν αφήνοντας απώλειες καιχωρίζοντας μια ζωή στο πριν και το μετά. Και γνωρίζοντας ότι δεν ωφελεί, οι δυσκολίες αυτές κάθε μέρα έχονται στο μυαλό με μια πίκρα που δε θα φύγει ποτέ.
Δεν ξέρω αν επέστρεψα πραγματικά ποτέ. Το μόνο που ξέρω, το μόνο που πραγματικά ξέρω, είναι πως οι σελίδες εικοσιπέντε πάντα θα μας ορίζουν. Πάντας θα μας φέρνουν κοντά και πάντα θα έχουν γεύση βότκας.
Ας πιούμε σε αυτές που θα έρθουν.
Καλό βράδυ.
Δημοσίευση σχολίου