Επτά (7.)

Βράδι.
Δρόμοι βρεγμένοι. Εγώ φοβισμένος.
Δεν ήξερα τι θα αντιμετωπίσω. Δεν το είχα ξανακάνει.
Απόπειρα πρώτη.
Ήμουν για καφέ στην φίλη μου. Σκέφτηκα ότι θα ήταν ευκαιρία να συναντηθούμε
μιας και ήδη ήμουν έξω.
Πρωτοετής φοιτητής τότε -ήταν δύσκολο να φεύγω αργά από το σπίτι.
Το πήρα απόφαση λοιπόν. Ήθελα να σε γνωρίσω.

Στεκόσουν στην πόρτα του κλειστού club.
Σκεφτόμουν να μην έρθω.
Μπερδεμένα συναισθήματα.
Είναι σωστό; Φοβάμαι...
Κι αν δεν μου αρέσεις; Κι αν δεν σου αρέσω; Τι θα γίνει;
Πέρασα την πεζογέφυρα πάνω απο τις γραμμές του τρένου.
Τα μάτια μου ήταν καρφωμένα στο σημείο συνάντησης μήπως και σε δω από μακριά.
Ήταν σκοτεινά. Δεν μπορούσα να διακρίνω.
Βαθιές ανάσες... Έτοιμοι; Πάμε...

Απλή χειραψία.
- Χάρηκα!
- Κι εγώ.
Τα χέρια μου είχα ιδρώσει.
- Πολύ αγχος ε;
- Ναι! Θα μου περάσει όμως.

Κάτσαμε μέσα στο αυτοκίνητο. Άρχισε να βρέχει.
Θυμάμαι άναψα πολλά τσιγάρα εκείνο το βράδι.
Πόσα κάπνισα όμως; Απλά ήθελα να κάνω κάτι. Από αμηχανία!

Δεν σε κοίταγα κατάματα. Δεν μπορούσα.
Μιλούσαμε και κοίταγα γενικά - τους περαστικούς, τη βροχή, τους υαλοκαθαριστήρες...

- Έχω και εκείνη την γαμωέξοδο σε λίγο. Πρέπει να ετοιμαστώ. Μην τους στήσω πάλι! Θα φωνάζουν!
- Άμα θες μπορούμε να φύγουμε τώρα. Όμως θέλω να σε ξαναδώ.
- Κι εγώ!

Με πήγες σπίτι.
Και ξαναβρεθήκαμε την επόμενη μέρα.
Και την επόμενη...
και την επόμενη...

[...]

- Πότε έγινε αυτό;
- Δεν θυμάσαι; Πάει καιρός!
- 26;
- Όχι! 28.