Ακόμα δέκα δευτερόλεπτα...

Εγώ πάντως ήρθα μόνο για να σε δω.

Ήξερα πως μπορεί να πληγωνόμουν και ν' άκουγα τα χειρότερα. Αλλά πίστευα πως,
αρκεί να σε βλέπω, και δεν θ' άκουγα τίποτα.

Και δεν με κοίταζες. Μετά έτρεχες πολύ.

Μπορεί να μην έχω δει ποτέ ποιός είσαι στην πραγματικότητα και να νόμιζα πως
σε είδα, μέσα στο πλαίσιο μιας έξαρσης, να σε ξέρω μόνο εγώ και κανένας άλλος.

Εντάξει, όσο πιο πολύ θες να πλησιάσεις, τόσο λιγότερο βλέπεις. (Όσο μιλάγαμε,
το μόνο που ήθελα όχι να σου πω, αλλά να το δεις, ήταν πως εγώ σ' αγαπάω).

Ακόμα κι αν δεν σε κατάλαβα, ήσουν σαν μυστικό που είχε να κάνει με το
κλειδί της ζωής μου.

Μωρό μου, δεν ξέρω τι διάολο ιστορία είναι ο έρωτας.

Θα 'θελα να μην υπήρχε. Μπορεί να γίνει δηλητήριο απ' τη μια στιγμή
στην άλλη. Μπορεί να είναι τόσο γελοίο πράγμα όσο κι ένας συνεταιρισμός αφού
το δηλητήριο έρχεται απ' τη στιγμή που δύο άνθρωποι παύουν να έχουν το κοινό
συμφέρον του να είναι μαζί.

Τι ήταν άραγε αυτό που δεν είδα σ' εσένα;

Είδα πως ήσουν ανθρώπινο πλάσμα, πως δεν φοβόσουν να πεις:
"Αυτό είμαι όλο κι όλο". Είδα όμως κι ένα πλάσμα απρόβλεπτο, που θα μπορούσα να το
σκοτώσω και μετά να σκοτωθώ. Ξέρεις γιατί σ' αγάπησα με άλλες φόρμες απ'τις δικές μου; (Κι ας λες.)
Γιατί, απ' όσο εγωισμό μπορεί να έχει ένας άνθρωπος - απ' αυτούς που στέκουν σε ουρές ή τους άλλους
που λένε "Παρ' το αυτό κι έλα μαζί μου", τις πιο πολλές φορές είχα λιγότερο. Ή και καθόλου εγωισμό. Και δεν μπορώ να καταλάβω πως.

           Γιατί δεν μου έχει ξανατύχει.
                                             Είναι καινούργιο.

         Να μπορείς να παραδέχεσαι πως δεν έχεις εγωισμό.

Να μπορείς ακόμα και να το χαρείς που έτρεξες πίσω απ' τον άλλο

για να 'σαι κάπου εκεί τριγύρω του ακόμα δεκα δευτερόλεπτα.



25 Ιουλίου 2009