Μονμάρτη 19/05/2009

[...]
"Μύθος είσαι εσύ.

Φύγε απ' το μυαλό μου γαμώτο. Φύ-γε. Δεν θέλω, δεν αντέχω τόσο πολύ.

                      Τρέμω από στέρηση μυρωδιάς.

Έχεις καταλάβει πως εσύ, ένα πλάσμα έτσι κι αλλιώς Μυθολογικό, κι εγώ ένα πλάσμα που στηριζόταν πάντα στη Μυθολογία, δεν έχουμε Μύθο;
                                        Η ζωή μου είναι διαφορετική γιατί
                                         απελευθερώθηκε από τον Μύθο.

Κυρίως αυτό που λέει ο Πασένοβ, πως ένας στους 11.378.802 θα τύχει να συναντήσει κάποιον άλλον και να μοιάζουν σε πάνω από είκοσι συνήθειες - κι απ' αυτούς τους ανθρώπους που μοιάζουν, μόνο ένας μέσα στο τριακονταπεντάκις εκατομμύριο θα μπορούσε να αγαπήσει έναν όμοιο και ένας στο εκατοστοδωδέκατο εκατομμύριο θα μπορέσει και να αγαπήσει τον όμοιο και να αγαπηθεί απ' αυτόν;

Είμαι τρελός ή τα Μαθηματικά κάνουν λάθος.
Και ξέρεις πολύ καλά ότι δεν τα συμπάθησα ποτέ".

1 σχόλιο:

Ανώνυμος είπε...

Η Μαλβίνα έλεγε ποτέ να μη θάβεις κάτι αν δεν έχει πεθάνει. Και είχε - όπως πάντα - δίκιο. Μήπως όμως πρέπει να σκοτώνουμε πρόσωπα, πράγματα και καταστάσεις πριν μας κατασπαράξουν; Μήπως πρέπει να το κάνουμε αυτό σε όλα εκείνα των οποίων ο "φυσικός θάνατος" αργεί; Μήπως; Γιατί απλά κάποια στιγμή γίνονται τοξικά, επικίνδυνα για την υγεία.

Mdm L.