Πικρία

[Το σκεφτόμουν καιρό. Δεν μπορούσα να το πάρω απόφαση. Σήμερα σε είδα. Νομίζω πως θα συμβεί.
Μπαίνω σπίτι, ανοίγω το φως και αρχίζω το γράψιμο. Ναι. Σε 'σένα μιλάω πάλι...]

Μετά από αρκετό καιρό ξανά εδώ.
Μέσα από αυτό το μέρος που σου μίλαγα
όλο αυτό το διάστημα που εσύ απλά με αγνοούσες,
θέλησα να τελειώσω οτιδήποτε προσπάθησα να ξεκινήσω μεταξύ μας.

Την μεγαλύτερη προσπάθεια την έκανα εγώ. Ίσως ακόμα όλα
αυτά να τα έζησα εγώ σε έναν παράλληλο κόσμο.
Όπως και να έχει, ήσουν και εσύ εκεί. Είτε σε έπλασα με
την φαντασία μου (όπως και πολλά άλλα), είτε ήρθες μόνος σου
ακούσια ή εκούσια.

Δεν θα πω τι έγινε σε αυτόν τον "παράλληλο κόσμο". Θα πω
όμως πως θα τελειώσει.

Με διέγραψες, με αγνόησες. Ίσως όμως να με λογάριαζες και με νοιαζόσουν,
με έναν τρόπο που δεν μπορούσα να καταλάβω, και ήθελες να με προστατεύσεις
από κάτι. Δυστηχώς εγώ δεν κατάλαβα αυτό. Εκείνο που είδα ήταν ότι με παράτησες
μόνο και το έβαλες στα πόδια. Με προφάσεις και δικαιολογίες. Προσπάθησα να το
ανατρέψω. Να μας φέρω πίσω, εκεί που είχαμε βρεθεί, ώστε να γίνουμε ένα ξανά.
Μάταιο.

Δυστηχώς, πλέον, δεν μπορώ να κάνω κάτι άλλο. Ως εδώ ήταν οι δυνάμεις μου. Ίσως
έχω κι άλλο υπομονή (οι φίλοι μου έλεγαν να κάνω). Όμως δεν αντέχω άλλο. Σε βλέπω
να καταστρέφεσαι και δεν μπορώ να καταλάβω τι προσπαθείς να κάνεις. Αν θες βοήθεια
ξέρεις ότι την δίνω. Αλλά απ' ότι φαίνεται δεν την δέχεσαι.

Εχτές στο είπα...
"Χαραμίζεσαι. Πρόσεχε τον εαυτό σου". Η απάντησή σου...
"Πολύ αργά. Ήδη νεκρός".
Παραιτήθηκες -εδώ και καιρό.
Σειρά μου τώρα...

"Μη με ρωτάς γιατί πονώ
τα μάτια σου όταν κοιτάζω
βαθιά κρυμμένο μυστικό
το βλέμμα σου φορώ
κι αλλάζω."

Υ.Γ: Το μόνο σίγουρο... Δεν θα σε ξεχάσω ποτέ!
Και τα καλά σου και τα κακά σου..
Μα πάνω απ' όλα, δεν θα ξεχάσω δύο πράγματα...
Τις κρέπες, και το ότι παραιτήθηκες...

[Η ώρα πλέον είναι 05:57. Σβήνω το φώς και πέφτω για ύπνο, αγκαλιά με το λαχανί "αρκουδάκι". Θυμάσαι; Ίσως όχι. Καλημέρα.]