Πίστευα…
Νόμιζα…
Αγαπούσα…
Προσπαθούσα να ζήσω σε έναν δικό μου κόσμο,
Χωρίς τα αγκάθια της κακίας και του μίσους.
Περπατούσα…
Και ό,τι έβλεπα το πίστευα,
Ό,τι έλεγαν το δεχόμουν…
Και όταν άρχισα να καταλαβαίνω που βρισκόμουν,
Έκλεισα τα μάτια μου,
Έσφιξα τα δόντια μου να μην ουρλιάξω…
Όταν είδα ότι έχτιζα να γκρεμίζεται,
Φωτιά να καίει τον κόσμο μου…
Τότε ένιωσα το μεγάλο τίποτα που ζούσα…
1 σχόλιο:
Κάποιες φορές ξέρεις είναι σαν να παίρνεις ένα συναίσθημα απο τα τόσα που αισθάνεται απανωτά η ανόητη καρδιά μου και να το δημοσιεύεις με τον δικό σου ξεχωριστό τρόπο!Τι να πω?????
ΚΑΤΕΧΕΙΣ ΤΟ ΠΩΣ Σ'ΑΓΑΠΩ ΓΙΑΤΙ ΕΧΕΙΣ ΡΩΤΗΓΜΕΝΑ ΜΑ ΕΓΩ ΜΙΚΙΟ ΜΟΥ Σ'ΑΓΑΠΩ ΚΑΙ ΔΕΝ ΡΩΤΩ ΚΑΝΕΝΑ!
ετσα μια μαντινάδα γιαντα δεν είμαι καλή στα ποιήματα!
Δημοσίευση σχολίου