Φοβάμαι

Ξέρω πως δεν είμαι μόνος, αλλά έτσι νιώθω.
Πολλές φορές μου αρέσει να είμαι μόνος μου
Και άλλες, φοβάμαι τόσο πολύ την μοναξιά.
Νιώθω ότι είμαι μόνος μου σε αυτόν τον κόσμο.
Φίλοι, Σχέσεις, Έρωτες, όλοι δείχνουν πως είναι κοντά μου,
Αλλά κάποιες στιγμές καταλαβαίνω πως όλοι μας
Ερχόμαστε μόνοι σε αυτή τη ζωή
Και το πιο τραγικό...
Φεύγουμε μόνοι.
Οι δύο πιο σημαντικές στιγμές του ανθρώπου
Όπου καλείται να τις ζήσει μόνος.
Είναι το πέρασμα από τη μια φύση στην άλλη
Από τη ζωή
στον θάνατο.
Από τη χαρά
Στην μοναξιά.

Όλα γύρω δείχνουν ιδανικά
Αλλά ποτέ δεν ξέρεις πως είναι στην πραγματικότητα
-και ποτέ δεν θα μάθεις-
μέχρι που θα το δεις μόνος-και αυτό-
και θα πέσεις,
και θα έχεις το κουράγιο να ξανασηκωθείς
και πολλές φορές να κάνεις τα ίδια λάθη
ξανά και ξανά
σαν χιλιοπαιγμένες ταινίες του παλιού κλασσικού κινηματογράφου
που όλοι γνωρίζουν το τέλος
κανείς δεν το λέει
και τελικά το ξαναζούν.
Και κάθε φορά...
Με την ίδια ένταση.
Όπως στην αρχή...

Κάποιοι θα πουν, διαβάζοντας αυτό
Πως ίσως δεν είμαι καλά,
Πως ίσως κάτι με στεναχώρησε.
Αλλά μόνο εγώ ξέρω πως αυτές οι σκέψεις
Είναι μόνιμα στο μυαλό μου
Και δημιουργούν μια συνεχή απορία
Που μένει πάντα αναπάντητη.
Και το άσχημο;
Ξέρω πως τα σκέφτονται όλοι αυτά
Είτε δυνατά,
Είτε από μέσα τους.
Και δυστυχώς κανένας δεν κάνει κάτι
Ώστε να απαντηθούν αυτά τα ερωτήματα.
Και ίσως να μην απαντηθούν ποτέ.

Αυτό είναι μάλλον η ζωή.
Ένα αναπάντητο ερώτημα.