Living a liE

Θα πρέπει να σκοτώθηκα τον Φλεβάρη του 2003. Στα δεκαεννιά μου. Δεν είμαι σίγουρος για την ημέρα, αν και μου είχαν πει ότι αυτή την ημερομηνία δεν θα την ξεχνούσα ποτέ! Πότε ποτέ;

Σκεφτόμουν ότι υπάρχουν κάποια κορμιά που δεν χωράνε ολόκληρη την ψυχή. Ένα μέρος της κολλάει στα μαλλιά, κρέμεται από τα μάτια, κολλάει στα δάχτυλα και τους δίνει μία άγρια αφή, σαν να έχουν ψηλαφήσει όλους τους θυμούς του κόσμου.
Με γύρναγε σπίτι.

"Ξέρεις τη συνέχεια;" έστριψε το κεφάλι και φώναξε.
"Ποιά συνέχεια;" απάντησα, φωνάζωντας κι εγώ για να με ακούσει.
Άρχισε να τραγουδάει. "Να 'ταν η καρδιά - λαμπερό αστέρι - να 'ταν η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι - αστραφτερό σπαθί - μες στο μεσημέρι - αστραφτερό σπαθί - μες το μεσημέρι."

Γελούσε. Γύρισε και με φίλησε στο στόμα. Χάσαμε προς στιγμήν την ισορροπία μας. Καταφέραμε να κρατηθούμε. Άρχισε να φωνάζει: "Να 'ταν η καρδιά μου λαμπερό αστέρι". Γύρισε πάλι το κεφάλι και προσπάθησε να με ξαναφιλήσει. Σαν να μην είχε δει τη στροφή μπροστά μας. Δεν μπορεί να μην την είχε δει. Τη στιγμή που με φιλούσε θα πρέπει να έγιναν όλα ταυτόχρονα. Τα δάκρυά μου έτρεχαν από τα μάτια μου,
η λέξη "αστέρι" που την άκουγα σαν σε ηχώ από γκρεμό,
τα χείλη του πάνω μου,
το γέλιο του,
το φεγγάρι,
το κενό...

Θα πρέπει να σκοτώθηκα τον Φλεβάρη του 2003. Στα δεκαεννιά μου. Από τότε, η ματιά μου δίκοπο μαχαίρι και αστραφτερό σπαθί μέσα στα ζεστά μεσημέρια όλων των Μάρτηδων που δεν έζησα...