Άβυσσος

[Ἅγιε Ἄγγελε, ὁ ἐφεστὼς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ ταλαιπώρου μου ζωῆς, μὴ ἐγκαταλίπῃς με τὸν ἁμαρτωλόν, μηδὲ ἀποστῇς ἀπ᾿ ἐμοῦ διὰ τὴν ἀκρασίαν μου· μὴ δώῃς χώραν τῷ πονηρῷ δαίμονι κατακυριεῦσαί μου τῇ καταδυναστείᾳ τοῦ θνητοῦ τούτου σώματος· κράτησον τῆς ἀθλίας καὶ παρειμένης χειρός μου, καὶ ὁδήγησόν με εἰς ὁδὸν σωτηρίας.]

Βυθίζομαι. Είναι σαν χιλιάδες μαχαίρια να καρφώνονται μέσα στο σώμα μου. Σοκ. Στην αρχή μουδιάζουν τα άκρα μου... πρώτα τα πόδια μου -δεν αισθάνομαι τίποτα από τη μέση και κάτω, μόνο ένα βάρος που με παρασύρει- μετά τα χέρια... δεν νιώθω τίποτα. Δεν αναπνέω. Δεν α-να-πνέ-ω.

[Ναί, ἅγιε Ἄγγελε τοῦ Θεοῦ, ὁ φύλαξ καὶ σκεπαστὴς τῆς ἀθλίας μου ψυχῆς καὶ τοῦ σώματος, πάντα μοι συγχώρησον, ὅσα σοι ἔθλιψα πάσας τὰς ἡμέρας τῆς ζωῆς μου, καὶ εἴ τι ἥμαρτον τὴν σήμερον ἡμέραν·]

Η καρδιά μου χτυπάει γρήγορα... Τώρα αργά. Ακούω τον ήχο της μεγεθυσμένο. Η αίσθηση της αιώρησης... αυτή. Πρέπει να αντιδράσω! Να κουνηθώ! Να προσπαθήσω να αναδυθώ! Το ένστικτο της επιβίωσης... Έχει μουδιάσει το σώμα μου... και το μυαλό μου... δυσκολεύομαι να σκεφτώ, να σκεφτώ τι;... μακρινοί ήχοι τρόμου με τριγυρίζουν... προσευχές... ικεσίες... κλάματα... είναι ανώφελο...

[σκέπασόν με ἐν τῇ παρούσῃ νυκτὶ καὶ διαφύλαξόν με ἀπὸ πάσης ἐπηρείας τοῦ ἀντικειμένου, ἵνα μὴ ἔν τινι ἁμαρτήματι παροργίσω τὸν Θεόν·]

ωραία είναι... με κυριεύει η μαγεία του απείρου... κλείνω τα μάτια και βυθίζομαι αργά... στην άβυσσο... άβυσσος όπως απύθμενη θάλασσα... χωρίς όριο... ταξίδι στο σκοτάδι... στο παντοτινό κρύο... έχω τη δύναμη να καταδυθώ σε τέτοια βάθη;... ταξίδι στην άβυσσο... ωραία είναι... σσσσσ...

[καὶ πρέσβευε ὑπὲρ ἐμοῦ πρὸς τὸν Κύριον τοῦ ἐπιστηρίξαι με ἐν τῷ φόβῳ αὐτοῦ καὶ ἄξιον ἀναδεῖξαί με δοῦλον τῆς αὐτοῦ ἀγαθότητος. Ἀμήν.]

σιωπή... σιωπή...