Μια εποχή που όλα πεθαίνουν
εμείς αρχίσαμε να ζούμε
αρχίσαμε να ζούμε το δικό μας παραμύθι
όλα ήταν όπως τα περιγράφουν
φιλοι, που μας έβλεπαν μαζί
να γυρνάμε παντού πιασμένοι χέρι χέρι
στα ίδια μέρη
στους ίδιους τόπους
ήμασταν μαζί
και χώρια
γιατί εσύ περπατούσες
ενώ εγώ πετούσα
και δεν ήθελα να πέσω
δεν πίστευα ποτέ ότι θα πέσω
και αν έπεφτα
ήξερα ότι εσύ ήσουν εκεί
και θα με έπιανες
έτσι έδειχνες...
έτσι ένιωθες...
έτσι έκανες...
ώσπου μια μέρα
άνοιξη ήταν…
εκεί που κοίταζα τον ουρανό
όπως πάντα
γύρισα να κοιτάξω εσένα
και δεν σε βρήκα
τα φτερά μου κόπηκαν
και έπεσα στον βυθό μιας λίμνης
και έμεινα εκεί
για πολύ καιρό
πίστευα ότι θα έρθεις να με τραβήξεις
αλλά δεν το έκανες
ερχόσουν
και απλά με κοίταζες
κοίταζες να δεις αν υπάρχω...
αν ζω..
αν αναπνέω..
και εγώ όποτε έβλεπα να καθρεφτίζεσαι πάνω στα νερά της λίμνης
έβγαζα πάλι φτερά
και ήμουν έτοιμος να ξαναπετάξω
φτάνει να μου έπιανες το χέρι
και να με έβγαζες στην επιφάνεια.
Εσύ όμως απλά με κοίταζες
Και δεν μου έπιανες το χέρι
Και έτσι εγώ σταμάτησα να υπάρχω,
να ζω..
να αναπνέω…
1 σχόλιο:
Μια ψυχή ενός ανθρώπου μίλαγε με τον Θεό και ο Θεός του έδειχνε μεσα στην έρημο έναν δρόμο που είχαν φτιάξει δύο ζευγάρια απο χναρια
Ρωτάει ο άνθρωπος τον Θεό: -Τι είναι αυτό που βλέπω;
Κι εκείνος του λέει: -Αυτή είναι η πορεία της ζωής σου απο τότε που γεννήθηκες μεχρι σήμερα.
Ανθρωπος: -Αφού αυτή είναι η πορεία της ζωής μου, γιατί υπάρχουν δύο ζευγαρια χνάρια;
Θεός: -Το ένα είσαι εσύ που προχωράς και φτιάχνεις την ζωή σου και το αλλο δίπλα σου είμαι εγώ που σε κρατάω απο το χέρι.
Ανθρωπος: -Ωραία, αλλα σε κάποια σημεία υπάρχει μόνο ένα ζευγάρι χνάρια.
Θεός: -Σε αυτά τα σημεία του δρόμου ειναι οι στεναχώριες και οι δυσκολίες της ζωής σου
Ο ανθρωπος πολύ στεναχωρημένος ρωτάει: -Γιατί σε αυτές τις στιγμές που σε χρειαζόμουν με άφησες μόνο μου;;;
...και ο Θεός του απαντάει: -Εκείνες τις στιγμές σε κράταγα στην αγκαλιά μου
Δημοσίευση σχολίου