Μεταμφιεσμένο δρεπάνι (το)

Ανάμεσα σ' αυτούς που σχετίστηκα, δεν υπήρχε ούτε ένας έστω που να του αναγνώριζα την ιδιότυπη ομορφιά του επικίνδυνου.
Το μόνο που έβλεπα ήταν καμπυλότητες πλαδαρού λίπους γύρω απ' το μυαλό τους και ένα masculum simplex που αρχικά με έσπρωξε κοντά τους και μετά αυτό το ίδιο masculum simplex μ' έκανε να τους σκυλοβαρεθώ.

Εγώ ήθελα να μου δώσουν όπλα και εφευρήματα,
να μου κάψουν τα σωθικά και να τα ηρεμήσουν,
όχι απλώς να μου θυμήσουν πως έχω έντερα.

Έτσι, πάγωσα και δε χάρισα σε κανέναν ποτέ μου ούτε ένα σ' αγαπώ.
Απλώς έντυνα το δρεπάνι μου με μετάξι και ζούσα τον εφιάλτη.

Και μέσα μου πάγωσα.

Όποτε κάποιος μου έλεγε "σ' αγαπάω", τον έβλεπα σαν σαύρα που παραμονεύει ένα έντομο
και ανέσυρα το μεταμφιεσμένο μου δρεπάνι.
Και, εκεί που όλοι οι άνθρωποι είχαν εξισωθεί
κι η ζωή μου ήταν μια γυαλιστερή επιφάνεια που γλίστραγε.

Και τότε ξαφνικά  ήταν, που ήρθες εσύ...

Όπως ακριβώς το λέει ο Κάφκα:

"Σαν τσεκούρι
που σπάει
την παγωμένη θάλασσα
μέσα μου".[...]