Δύσκολοι αποχαιρετισμοί - Ο Κολλητός μου

Και τώρα...;
Ξέρω ότι φεύγεις για καλό,
και ότι στην τελική δεν πας και στην άκρη του κόσμου.
Τέσσερις ώρες μόνο [με το λεωφορείο -που λέει και η γιαγιά].
Και είπαμε... Σύντομα θα έρθω και εγώ!
Τι Κουκάκι, τι Λονδίνο,
Τι Σουζάνα, τι Ελισάβετ...
Το ίδιο δεν είναι...;

Απλά μέχρι τότε δεν ξέρω τι θα κάνω.
Δεν ξέρω τι θα κάνω όταν δεν είμαι καλά [και ξέρεις πόσο επιρεπής είμαι].
Σάββατα βράδι να λιώνουμε μέσα
μόνοι μας... για την πάρτη μας!
Και να χορεύω Παντελίδη με το βρακί πάνω στο τζάκι.
Να πίνουμε ότι αλκοόλ υπάρχει στο σπίτι
και να καταλήγουμε στην μέση της Παραλιακής να χορεύουμε στο φανάρι Μητροπάνο.
Να οδηγάμε στην Χαμοστέρνας, να ακούμε Μαρινέλα και να χτυπάμε το ντέφι...

Και ποιός θα με ντύνει τώρα όταν θα έχω meeting στο γραφείο;
Να μου λέει ότι το καφέ δεν ταιριάζει με το μπλε [κι ας έγινε πια μόδα].
Να με βρίζει που φοράω το αγαπημένο μου σκισμένο τζιν
και να με απειλεί ότι θα μου το αφαιρέσει με ολική νάρκωση και χειρουργείο...!
Να μην με αφήνει να δουλεύω τα Σαββατοκύριακα
και όταν κρυφά κοιτάω τα mail του γραφείου, να μου κλείνει το laptop.

Ποιος θα μου χαλάει την μέρα με κλαρίνα, όταν εγώ θέλω να ακούσω Δημητριάδη;
- Φαντάζεσαι την άνοιξη με δίχως το Απρίλη.
- Αν η μισή μου καρδιά βρίσκεται, γιατρέ, εδώ πέρα, η άλλη μισή [στο Upper Hοlloway] βρίσκεται.

Και τα Σαββατοκύριακα αντί να είμαστε Ξυλόκαστρο, να κομπλάρουμε την κυρία στα διόδια που την χαιρετάμε μέσα στο κατακαλόκαιρο ντυμένοι καρναβάλια, και μετά να κράζουμε την κυρία Μαρκέλα, θα κάθομαι πλέον σπίτι, να βλέπω Dancing with the stars για να σου λέω ποιος φεύγει κάθε φορά.

Δεν μου αρέσει όλο αυτό όπως γίνεται, αλλά θα το συνηθίσουμε!

Να προσέχεις μέχρι να έρθω.
Να ντύνεσαι γιατί εκεί κάνει κρύο.
Να μην μιλάς σε ξένους -γιατί είσαι και βλαμμένος...
και να μην με ξεχάσεις...

ps: to my monobrow